Charles Dickens, “İki Şehrin Hikâyesi” romanında, Fransız İhtilali zamanı için, “Zamanların en iyisiydi... Zamanların en kötüsüydü” der. Şimdi Türkiye bıçak sırtında ve belki de “zamanlarının” en kötü bağlamında! Ben bu kötü günleri ve ilerde ülkem için daha da kötü olacakları görmek istemiyorum. Doğrusu bu ya yine de yaşamak istiyorum... Umutları tamamen kesmedim!
***
Çocukluğumda yılbaşları güzeldi...
Hıristiyanların Noel’i ile bizim yılbaşı kutlamamız örtüşürdü. Noel’in Hazreti İsa’nın doğum günü olması da fark etmezdi. Hem Hazreti İsa biz Müslümanların da inandığı peygamber değil mi!
***
Yılbaşları ekseriya güzelliklerle, ailece mutluluklarla geçerdi. Fakat en mutsuz ve umutsuz yılbaşlarım 27 Mayıs Devrimi öncesindeki 1960 yılbaşı ve sonra Yassıada’da hapis olarak geçirdiğm 1961 yılbaşı idi.
1960 yılbaşını İstanbul’da Haldun Simavi’nin evinde “kutlamıştık”. Ama “kutlamak” demek yanlış. Başbakan Menderes İstanbul’da olduğu için biz de İstanbul’da idik. Ve gelecek felaketler sanki içimize doğmuştu. Beş ay sonra olacakların hüznü çökmüştü içimize.
196l yılbaşını Yassıada Koğuşu’nda “kutladık” dersek yalan olur. Orada daha ne kadar tutulacağımız belli değildi.
Şimdi Silivri’de, Hasdal’da vb Ergenekon vb davaları tutuklularının ruh haletlerini daha iyi anlayabiliyorum ve acılarını paylaşmak ne kelime; içimde hissediyorum. Allah kurtarsın ve insanlara bunları reva görenler de Allah’tan bulsunlar!.. Bu insanlar, daha kaç yılbaşı yaşayacaklar!
Evet “zamanların” en kötüsü hem de ilerisi için “zamanların” en iyisi umudu olmadan!.. Ama gene de ne dersek diyelim “dünya dönüyor”, zaman geçiyor; istesek de, istemesek de... Umut olmasa yaşanır mı? “Umut” günlük ekmeğimiz!..
Altemur Kılıç
Yeniçağ