Fazıl Say’ın ortaya attığı iddiaları magazinleştirip üzerini kapattık. “Milli Eğitim Bakanlığı müzik derslerine önem vermiyor mu?” sorusunu hiç tartışmadık bile.
Ve her zaman yaptığımız gibi asıl konuyla yüzleşmedik; bizim dinimiz musikiye karşı mı? Müzik haram mı? Ya da hangi müzik türü günah?
İran’da, İslam Devrimi olduğunda bu soruların yanıtları bulunana kadar sanatçılar çok acı çekti. Yanıtlar bulunduğunda da bu acılar sona ermedi!
İşte İranlı “Fazıl Say”ların yaşadıkları…
Akira Kurosawa adını duydunuz mu?
Dünyaca ünlü Japon yönetmen ve senaryo yazarı.
1954 yılı yapımı “Yedi Samuray” filmi dünya sinema klasikleri arasındadır.
Anımsarsınız belki; yoksul köylüler her yıl hasat zamanı köylerini basan haydutlardan bıkmıştır. Köyün güvenliği için yaşlı bir Samuray ile anlaşırlar.
Ancak haydutlara karşı bir Samuray ne yapabilir ki?
Yaşlı Samuray Kambai, ülkenin çeşitli yerlerine dağılmış eski Samuray arkadaşlarının peşine düşer. Onları tek tek bulup ikna eder.
Sonunda yedi Samuray, haydutlara büyük bir ders verir.
Ve film mutlu sonla biter…
İran’ın gelmiş geçmiş en büyük Klasik Batı Müzik üstadı; besteci, maestro Ali Aleander Rahbari’yi, ben Samuray Kambai’ye benzetirim.
1948 Tahran doğumlu Rahbari, daha dokuz yaşında beste yapmaya başladı. Viyana’ya gönderildi. Tahran Müzik Konservatuarı’na yönetici olarak atandı.
Şef olarak kariyerinin başlangıcında, İran’ı terk etmek zorunda kalan ilk sanatçılarından biri oldu.
Çalışmalarını ülkesinden uzakta sürdürmek zorunda kaldı.
Herbert von Karajan’ın dikkatini çekti; Berlin Filarmoni Orkestrası’nı yönetti. 1985 yılında, Çek Filarmoni Orkestrası’nın daimi konuk şefi oldu.
1996’da Virtuosi di Praga’nın müzik direktörü oldu.
Ve gelelim; İranlı Rahbari’nin “Samuray Kambai” olmasının öyküsüne…
1997’de Amerika, Avusturya, Belçika, Fransa, Almanya, Hollanda, İspanya, İsveç ve İsviçre’de yaşayan 60 İranlı müzisyeni, tek tek bulup, Bregenz’de toplayan Rahbari, İran Uluslararası Filarmoni Orkestrası’nı kurdu.
Orkestradaki tüm sanatçılar İran İslam Devrimi’nden kaçanlardı…
Evet, “filmimiz” başlıyor…
PİYANO GİREMEZ
Yıl 1979.
Ferhad Fahreddini, İranlı ünlü bir piyanistti.
İran milli/ulusal müziğini Klasik Batı Müziği formatına sokarak çağdaşlaştıran sanatçıların başında geliyordu.
(Tıpkı Fazıl Say’ın; İsmail Dede Efendi’nin “Gülnihal”ı, Aşık Veysel’in “Kara Toprak”ı, Nasrettin Hoca’nın Dansları” ve Nazım Hikmet, Metin Altıok oratoryosunu yaptığı gibi…)
Piyanist Ferhad Fahreddini, İran Şahı aleyhine gösterilerin yoğunlaştığı o sıcak günlerde Azerbaycan Cumhuriyeti’ne gitti. Bakü Radyo Televizyonu Senfoni Orkestrası’yla bir dizi konserler verdi.
O günlerde İran’da büyük değişim yaşandı. Şah İran’dan kaçtı, Humeyni Tahran’a döndü.
Piyanist Fahreddini konserlerini bitirip ülkesine dönerken yaşamının en büyük sürpriziyle karşılaştı.
Pasaport kontrolü yapan İranlı görevli Fahreddine sordu:
“Musiki, helal midir?”
Fahreddini yanıt veremedi. Bilmiyordu.
Güvenlik görevlileri piyanoyu İran’a sokamayacaklarını söyledi!
MÜZİK HARAM
İslam Devrimi, İran’ı değişiyordu…
İlk yasaklanan müzik oldu.
Kur’an-ı Kerim’de müziği haram sayan bir ayet var mıydı? Yoktu. Ama yine de Nisa: 140, En’am;68, Furkan: 72 gibi ayetlere göndermeler yapıldı.
Önyargılar ve bilgisizlik sonucu bu ayetler musikiyi yasaklamak maksadıyla farklı yorumlandı.
Artık İran’da müziğin her türü yasaktı; hepsi müptezeldi; haramdı.
Kültür emperyalizminin de aracıydı musiki.
Müzik eğitim merkezleri kapatıldı. Sanatla uğraşmak “batıl” sayıldı.
Yabancı müzisyenler ülkelerine geri döndü.
Kaçabilen İranlı sanatçı yurtdışına kaçtı.
Kaçamayanlar müziği bıraktı.
Bestekar Ali Tecvidi gibi sanatçılar müzik aletlerini sakladılar; toprağa gömdüler.
Evinin bodrum katında, gece yarıları gizli gizli çalmayı sürdürenler oldu. Yakalananlar devrim bekçileri tarafından falakaya yatırıldı.
Müzisyenlere artık hiç iyi gözle bakılmıyordu; “şeytan”dı onlar!
Müzik, İran düğünlerinde bile yasaktı.
Radyo ve televizyon programları müzik olmadan yayın yapmakta zorlanıyorlardı, ama elden ne gelirdi?
Mollalar, Emevi ve Abbasi dönemlerinde, kadın şarkıcıların bulunduğu müzikli, danslı, içkili toplantıları, İslam saltanatının yıkılmasına sebep olarak gösterdi.
Koskoca bir ülke müzik dinlemeden yaşayacaktı…
İBRAHİM TATLISES
Toplum ilk şaşkınlığı üzerinden attıktan sonra el altından kaset satışı başladı.
İran’dan kaçıp Los Angeles’a yerleşen ya da Arap ve Türk ses sanatçıların kasetleriydi bunlar. Kaçak yollardan İran’a sokulan bu kasetler arasında en çok rağbet gören İbrahim Tatlıses’ti.
Zamanla bir yumuşama oldu.
Çünkü tartışmalar başlamıştı: Müzik toptan mı yasaklanmalıydı; yoksa müziğin eğlence türü mü yasaklanmalıydı?
Devrim marşlarının, askeri musikinin ve dinlendirici/ ruhu güçlendirici müziğin çalınabileceği söylenmeye başlandı.
Tartışmaya noktayı 1988’de Humeyni koydu:
Marş okunurken kullanmak gibi genel fayda sağlayacak işler için müzik aletlerinin alımı ve satımı yapılabilirdi.
Önce tambur, ut ve neye izin çıktı!
Belli ölçüler içinde musiki ile uğraşmak caiz sayıldı.
Ama öyle müziğin her türü de serbest değildi. İslam Devrimi ve askeri marşlar ile dinlendirici müzik olacaktı!
Tahran’daki büyükelçiliklerin resmi davetlerde İran geleneksel müziğini çalmalarına engel olamayan İran yönetimi, zamanla geleneksel müziğe de izin vermek zorunda kaldı. Ancak yine şart vardı; sanatçılar musikiye teknoloji sokmayacaktı! Örneğin, yaptıkları müzikte teknoloji kullandığı ortaya çıkan dönemin sanatçıları; Huşenk Zarif, Hüseyin Alizade, Celil Şehnaz, Feramez Payver vd. şarkıları yasak kapsamındaydı.
EL ÇIRPMAK YASAK
Belli sınırlar dâhilinde izin verilen müzik, öyle her ortam da çalınmayacaktı
Bir kere öncelikle, kadın, içki ve dans olmayacaktı.
Erkekler sadece erkek topluluklara çalıp söyleyebilecekti. Ancak sazlar öyle insanı kendinden geçirir gibi hızlı ve fesata sürükleyici olmayacaktı.
Sözler günah içermeyecekti.
Şarkıcının görünüşü/kıyafeti ve davranışları da önemliydi. Harama yöneltmeyecekti. El çırpılmayacaktı.
Zamanla kadınların şarkı söylemelerine de izin verildi. Tabii sadece kadınların bulunduğu ortamda söyleyeceklerdi.
Radyoda Klasik Batı Müziği’nin çalınmasına da bir ara sözlü izin çıktı. Ancak yine şart vardı: Hızlı tempolu olanlar çalınmayacaktı. Erkek ya da kadın sesiyle arya söylemenin mümkünü yoktu tabii.
Klasik Batı Müziğine göreceli izin çıkmasının nedeni, marşların ancak bu müziğin enstrümanlarıyla çalınıyor olmasındandı.
Bu arada müzik aletlerinin televizyonda gösterilmesine izin yoktu.
Radyo ve tv’de belli müziklere izin vardı ama bunların kaset yapılmasına izin yoktu! Sonra bu yasak da kalktı. İran sanat musikisinin önde gelen bazı şarkıcılarına, (örneğin M. Rıza Seceryan, Hüsemaddin Saraç, Sıddık Tarif, M. Rıza Lütfi’ye) kaset yapma izni çıktı. Fakat kasetlerini satma ya da dağıtma özgürlükleri yoktu!
Zamanla bu yasak da aşıldı. Ama yine de zorluklar vardı; sansür kurulundan geçmeniz gerekiyordu. Her engele rağmen kaset satışlarında patlama yaşandı.
Uzatmayayım:
Bugün İran’da rap gibi bazı müzikler hala yasak. Klasik Batı Müziği ise bazen yasaklanıyor bazen serbest bırakılıyor.
“Samuray Kambai” Ali Rahbari ve diger “Samuraylar” kısılmış İran sesini dünyaya duyurmak için mücadeleye devam ediyor…
LAİK TÜRKİYE, KENDİ OSMAN YAĞMURDERELİ’SİNE NE YAPTI?
İran İslam Devrimi müziği yasakladı; “Fazıl Say”larına izin vermedi. Peki, son 30 yılda müzik konusunda laik Türkiye ne yaptı?
Osman Yağmurdereli gibi isimleri hangi koşullar ortaya çıkardı? Neden onlar hep el üstünde tutuldu? Bu kültürel yozlaşma
Türkiye’nin “İranlaşma sürecini” hızlandırmıyor mu?
Tarih: 6 Şubat 1953
Yer: Trabzon
Osman Gazi Yağmurdereli dünyaya geldi…
Selma- Zeki çiftinin üçüncü çocuğuydu. Faik Levent, Nesime Yasemen’den sonra doğmuştu.
Yağmurdereliler soyadlarını Gümüşhane’nin Yağmurdere ilçesinden almışlardı.
Kökleri oralıydı çünkü. Sonra Erzurum Tortul ve Trabzon’a dağılmıştı aile.
Baba Zeki Bey, sorgu yargıcı Ahmet Kaşif’in oğluydu.
Kayınpederi Salih Bey kaymakamdı. Teyzesi, Türkiye’nin ilk kadın sendika başkanı Nevber Yağmurdereli idi.
Ailede Eşber Yağmurdereli gibi solcular; Nazmi Bilgin gibi gazeteciler; Lemi Bilgin gibi tiyatrocular vardı.
Osman Yağmurdereli’nin babası Zeki Bey memurdu. Trabzon’un zengin armatör ailelerinden Deteoğlu’ların kızı Selma ile evlendi. Aileye içgüveysi oldu.
Zeki Bey zamanla memurluğu bıraktı; Trabzon’da yerel gazetesi ve matbaası olan bir işadamı oldu. Siyasete atıldı. Demokrat Parti Trabzon İl Başkanı oldu.
27 Mayıs 1960 askeri müdahalesi gelince Zeki Bey gözaltına alındı. Yine de siyasetten kopmadı; Adalet Partisi Trabzon İl Başkanı oldu.
TBMM’ye 12. dönem milletvekili olarak girdi. Aynı dönemde, halasının eşi Turan Bilgin de YTP’den milletvekili oldu.
Osman Yağmurdereli’nin çocukluğu ve gençliği siyasetin merkezi Ankara’da geçti. O, müziği seçti. Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Müzik Bölümü’ne girdi. Siyasetten kopmadı. MHP’ye yakındı. Ülkücüydü. Olaylara karıştı.
Osman Yağmurdereli 1973 yılında Gazi Eğitim Enstitüsü’nü bitirdi ve müzik öğretmenliği yapmaya başladı. Aynı zamanda gece kulüplerinde sahneye çıktı. Yeraltı dünyasıyla o dönemde tanıştı. Dündar Kılıç, Hüseyin Cevahir, İnci Baba gibi isimler artık onun “ağabeyi” idi.
Ankara gazinolarında uzun süre kalmadı.
Arkadaşı şarkıcı Faruk Tınaz’ın ısrarlarıyla İstanbul’un yolunu tuttu
Şişli’de tek odalı bir evde türkücü Kamil Sönmez ve Faruk Tınaz’la yaşamaya başladı. Bir süre sonra onlara Asım Ekren de katıldı.
Hepsi de eğlence dünyasında çalışıyordu. Apolitik idiler.
Osman Yağmurdereli eski kabadayı ağabeylerine İstanbul da yeni bir isim eklendi: Alaaddin Çakıcı.
Yeraltı dünyasının pek çok ünlü ismi, Osman Yağmurdereli’yi destekledi, kolladı, onun sahne aldığı gazinolardaki masaları doldurdu.
Bu ilişkileri sayesinde, gazinolarda iş yapabilen az sayıdaki insandan biri oldu.
Sesinin çok güzel olmadığı, diksiyon sorunları bulunduğu hatta sık sık detone olduğu biliniyordu. Buna rağmen sık sık televizyonda boy gösteriyordu!
Yeraltı dünyası onu bir yere taşıdı ama siyasal ilişkileri yıldızını parlattı.
Arkadaşı Asım Erken’in, Turgut Özal’ın kızı Zeynep Özal’la evlenmesinin ardından o da dönemin bakanlarından Veysel Atasoy’un kız kardeşi Esin Atasoy ile evlendi. Bu evliliğin çöpçatanı, Özal çiftiydi.
“Baba oğul gibi olduk” dediği Turgut Özal’ın iktidarı döneminde, yaşamının en parlak günlerini yaşadı. “110 kiloluk bir adam olarak tek başıma sahneye çıkıyorum ve alkışlanıyorum. Üstelik erkek şarkıcılardan hiçbirinin almadığı yevmiyeyi alıyorum” diyordu.
Arkasına ANAP’ın siyasal gücünü alan Osman Yağmurdereli oyunculuğa adım attı. “İz Peşinde” adlı televizyon dizisinde “Komiser Esat” oldu.
Oyunculuktan yapımcılığa atladı. Yağmur Ajans’ı kurdu. Kerime Nadir’in “Samanyolu” adlı eserini bir dizi haline getirip TRT’ye sattı.
ANAP gitti DYP geldi, Yağmundereli “baba ocağına” döndü.
DYP gitti MHP geldi, Yağmurdereli “gençlik ülküsüne” döndü.
Sonra AKP’den milletvekili oldu.
TBMM İnsan Haklarını İnceleme Komisyonu üyesi olarak 12 Eylül 1980 askeri darbe döneminde işkence yapılmadığını savundu:
"İşkence 'var' diyen de vardı, 'yok' diyen de var. 'Var' diyene inanmak istiyorsun da, 'yok' diyene neden inanmak istemiyorsun? Birisi görmüş mü? 'Ben oradaydım, Mehmet'i aldılar, yere yatırdılar, falakadan geçirdiler, hayalarını sıktılar' diyen var mı?"
Osman Yağmurdereli çevresinde hep sevildi.
Zeki değildi; kurnazdı.
Son yıllarda yakalandığı kanser hastalığını yendi.
Magazinin popülerleştirdiği Osman Yağmurdereli gün geldi magazini eleştirmeye başladı.
Ve en acıklısı: İçkisini içen, kâğıt oyunları ve at yarışı gibi hobilerini olan Osman Yağmurdereli, bir gün tutup, “eşimin türbanlı olmasını isterdim” deyiverdi.
Bu “kültürel yozlaşma” sizce Türkiye’yi nereye götürüyor?
Siz solcu avukat Eşber Yagmurdereli’yi yıllarca dövüp cezaevlerinde çürütür ve şarkıcı Osman Yagmurdereli’yi el üstünde tutarsanız, bu son, işte böyle kaçınılmaz olur…
Arayın bakalım bulabilecek misiniz bir “Samuray Kambai”? (13 Ocak 2008)
Soner Yalçın
Odatv