Atatürk Anıları:'Ölmez Bu Vatan'

Türk tarihinin en karanlık dönemi olan işgal günlerinde, İstanbul’daki yönetici ve aydınların büyük bir kısmı, vatanın bağımsızlığı için halkın yeni bir

mücadeleyi göze alamayacağını düşündüklerinden, silâhlı mücadelenin

dışında kurtuluş yolları aramaktaydılar. İşgalcilerin “Türk öldü.” iddiasına bir

bakıma onlar da katılıyordu. Hatta bazıları bu ölünün tekrar dirilebilmesi için

Amerika veya İngiltere gibi ülkelerden birisinin mandası altına girmenin son

çare olduğunu yüksek sesle savunmaktaydı. Bu gibilerinin teslimiyet ile

kurtuluş arasındaki farkı kavrayamama gafleti, kardeşi kardeşe düşürmüş ve

düşmanın Türk’ü yok etme yönündeki azmini kuvvetlendirmiştir.

Umutların tükendiği, ihanetin kol gezdiği kurt ile kuzunun birbirine

karıştığı işgal ortamında ATATÜRK, 4 Şubat 1919’da bir gazeteciye yaptığı

açıklamada “İyi bir teşkilâtçı Anadolu’ya geçer ve millete silâhlı direniş için

önder olursa vatan da millet de kurtulur.” diyerek Türk’e olan güvenini,

karamsarlığa ve teslimiyete olan karşıtlığını açıklamıştır. Bu tarihte bu şekilde

düşünen “tek adam” odur. Onu bu düşünceye yönelten Türk milletinin

bağımsızlığı için düşmanın insafına ve acıma duygularına sığınamayacak

kadar soylu oluşudur. O, Türk ulusundaki bu soyluluğu, Trablusgarp’ta,

Balkan Savaşları’nda, Çanakkale’de, Filistin’de vatanı için can veren

Mehmetçiklerin şahsında görmüştür. Aşağıdaki anekdot ATATÜRK’ün bu

konudaki düşüncesini yansıtması açısından son derece önemlidir:

Kurtuluş Savaşı’nın en karanlık günlerindeydi; ana yurdun en verimli

yerleri düşman çizmeleri altında inliyordu. Milletin bütün kuvvet kaynakları

kurumuş; dışarıdan ve içeriden ihanetler birbirini kovalamıştı. Herkes “Türk

öldü.” diyordu.

Türkiye’nin Afrika ve Asya’daki esir ülkeler arasına katıldığı sanılıyordu.

Yüzyıllarca Türk egemenliği altında yaşayan milletler, onun son varlığını

yağma ediyorlardı. En akıllı görünen birçok yurttaşımız İngiltere’nin veya

Amerika’nın himayesini nimet saymaya başlamışlardı.

ATATÜRK böyle bir zamanda yer yer ayaklanan Türk halkına önder

oldu; Ankara’da Büyük Millet Meclisi’ni kurdu. Bir gün Meclis’te söylediği

nutkunu, şair Mithat Cemal’in bir manzumesinin şu son beyti ile bitirdi:

“Ölmez bu vatan farzı muhal ölse de hatta,

Çekmez kürenin sırtı bu tabutu cesimi...”

Türk vatanının düşman elinde kalmayacağı ve Türk milletinin asla esir

olmayacağı hakkındaki iman, ATATÜRK’ün ruhunda sonsuz bir kuvvet ve 

sönmez bir ateşti. Bu kuvvet ve ateşi, her fırsatta milletin her ferdine

aşılamakta eşsiz bir ustalık gösterirdi.