Hep “sonrayı” bekledik...
“Biraz büyüsün, sonra...”
“Diploma alsın, sonra...”
“Askerlik çıksın, sonra...”
“Önce iş, sonra...”
*
“Sonra”lar bir bakıma başlama yerimizdi...
Başlamak için hep bir “sonra” lazımdı bize...
“Pazardan sonra...”
“Yılbaşından sonra...”
“Bayramdan sonra...”
“Yaz bitsin sonra...”
“Kış gelsin sonra...”
*
Sevdalarımız bile bir “sonra”dan sonraydı...
“Önce sen söyle, sonra...”
“Düşüneyim, sonra...”
“Bi evet de, sonra...”
Yıllar geçse bile “sonra” hep oradaydı:
“Çocuklar uyusun, sonra...”
*
Sonra?..
“Sonra”larımız bitti...
Şu kâbusa dönen yaşam “büyüsün sonra”larımızı aldı elimizden... Keşke küçük kalsa, büyümese çocuklar...
Şu ortalık kan, revan...
Tabutlar “Askerlikten sonra”larımızı götürdü...
İşsizlik, avarelik, o sabahlara kadar boşuna dökülen göz nurları “Üniversite bitsin sonra”larımızı aldı elimizden...
Aslında yaşamın yükünü “sonra”ya koymuşlardı...
Aradığını “sonra” bulan pek olmadı...
Ağlaya ağlaya anılarını aradılar...
“Sonra”lar?..
Geride kaldı...
*
Şu halimize bakın...
Umutsuzluklar yüzünden “yarından sonra”larımız artık yok...
Telaşlarımız...
Korkularımız...
Endişelerimiz...
Kara kâbuslar yüzünden, gündüzden “sonra” gecelerimiz... Yaşananlar yüzünden gecelerden “sonra” gündüzlerimiz gitti...
Hani “sonra”sı için hayallerimiz vardı...
Sonra bitti...
*
“Sonra” dedim kendi kendime...
Bir umut hani...
Şu yazı bitsin de...
Sonra...