O taraftan gelen olursa “Türkan’ı gördünüz mü?” diye soruyorum…
*
Üç dil biliyor…
Turizm eğitimi almış…
Dünyanın ünlü turizm firmaları ona kaç kez iş teklif ettiler… İngiltere’de ve Almanya’da oturma hakkı var…
O Muğla Ortaca’da ormanın içinde, tenekelerle, tahtalarla kaplı bir kulübede yaşıyor.
Bir sevgi uğruna…
*
O günler güzeldi; şirin bir evde yaşıyordu… Çevrede birçok hayvan vardı… Yazlıkçıların terk ettikleri kediler, köpekler, sadece o yemek verdiği için o güzel evinin çevresinde toplanmıştı…
Ama çevredekiler hayvanları istemediler…
Bir gün yönetim tümünü toplayıp ormana attı…
Türkan ağladı…
O gün bu ülkeden gitmeye karar verdi…
Valizini hazırladı, dostları ile vedalaştı, biletini aldı…
*
O gün iskelede, yanında valizleri, son kez dönüp arkasını baktı… Dünyanın bu en güzel yerinde bir şey eksikti:
Sevgi…
*
Ve gözü bir noktaya takıldı…
Ürkmüş köpeklerinden birisi, karşı köşeden başını uzatmış, kapkara gözleriyle öyle ona bakıyordu…
“Gel” dese koşup kucağına atlayacaktı…
Sonra?..
*
Uzun uzun ona baktı Türkan…
Ve bir anda biletini yırtıp attı…
Döndü…
İşte ormandaki o tahta ve tenekeden kulübeye yerleşti… Ortaca Belediyesi’nin desteğini sağlayarak eski dostlarından hasta olanlarını tedavi ettirmeye, açları doyurmaya başladı…
Hâlâ orada onlarla birlikte yaşıyor…
Bir sevgi uğruna…
*
Kimi zaman okurlarım bana “Önce insan mı, hayvan mı?” diye soruyorlar…
Rant uğruna ormanı, denizi, suyu, yeri, göğü satıp da… Canlılara bir evleklik yeri çok gören ve bebeklerin önünde annelerini, annelerinin yanında bebeklerini öldürten sevgisiz, vicdansız, acımasız insanları düşünüyorum…
Bir de kendi gençliğini ve görkemli yaşamını bir sevgi uğruna terk eden Türkan’ı…
Ona sormalı ya:
“Önce insan mı, hayvan mı?..”
Bekir Çoşkun
Cumhuriyet