Alman Parlamentosu, uluslararası yargı kararlarıyla hukuksal ve bilimsel olarak sonlandırılmış olmasına karşın, “Ermeni soykırımı” yalanıyla ilgili papağan ezberini tekrarlamaktan kaçınmamıştır.
Alman Parlamentosu bugün aldığı kararla, hukuki gerçeklerin ötesinde tarihi gerçekleri de çarpıtmıştır. “Ermeni soykırımı” iddialarını geçmişe ait bir hesaplaşma olmaktan çıkartmış ve güncel politikaya dönüştürmüştür. Bu yaklaşım kararın üslubunu da etkilemiştir.
Alman Parlamentosunun aldığı karar, “Türklerin Ermenilere soykırım yaptığı”, bunun “planlı ve organize olarak gerçekleştirildiği”, “milyonu aşkın Ermeni’nin göç ve imha yoluyla yok edildiği” öne sürülmektedir. Bu olayın Almanya’da okullarda ders olarak okutulması ve Türkiye’nin de “tarihsel gerçek” denilen “Ermeni soykırımını” tanıması istenmektedir.
Alman Parlamentosu Nazi atalarının soykırım sicilinin ağırlığı altında eziliyor olabilir. Ancak, Yahudi soykırımı suçlarına öncül ya da ortak ararken kullandıkları yaptıkları çarpıtmalar ve kullandıkları üslup, öncelikle “soykırım suçunun” hukuki çerçevesine terstir.
Kararda, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Uluslararası Adalet Divanı ve Avrupa Adalet Divanı kararlarını görmezden gelirken, Alman Parlamentosu kendisini yargı yerine koyarak demokrasinin temel dayanağı olan kuvvetler ayrılığı ilkesini hiçe saymıştır.
Ötesinde, soykırımın ancak “gerçek kişilerce” işlenebilecek bir suç olmasına karşın doğrudan Türk ulusu, Türkiye halkı suçlanmıştır. Böylesi bir suçlama, BM Soykırım Sözleşmesi’ne aykırı bir çifte standart olmasının yanında, kendisi olarak da suçtur. Kararda, Türkiye ve Türk halkına karşı yöneltilen “Ermeni soykırımı” suçlamaları, bir tür “nefret söylemi-hate speech” suçuna dönüşmüş durumdadır.
“Belli bir gruba karşı düşmanlık duygularını tetikleyen önyargılı ve ayrımcı bir dil kullanılması” biçiminde tanımlayabileceğimiz nefret söylemi, ağır bir insanlık suçudur. En az “soykırım” suçu kadar yaralayıcı ve toplumlar arasındaki diyalogu baştan koparabilecek bir girişimdir.
Alman Parlamentosunun “Ermeni soykırımını tanıma” kararı hukuki ve tarihi çarpıtmaları yanında bu üslubuyla da, Türkiye’ye karşı ırkçı nefret söylemini meşrulaştırmayı amaçlayan tehlikeli bir oyuna dönüşmüştür. Alman Parlamentosu, Almanya’da giderek güçlenen yabancı düşmanlığı (xenophobia) tarafı olmuştur.
ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİ