Suriye, Irak ve İran üçlüsüne bakınca
görünen o ki; bölgemize ‘hakim’
olacağız derken bölgemizde mahvolduk.
*
Anlayamıyorum...
Amerika’nın yarattığı yeni Irak,
Kandil gibi bir sonuç doğurmuşken...
Irak’ta uygulanan parçala-yönet stratejisinin
faturasını en çok biz ödüyorken...
Türkiye, Amerika’nın Suriye’de
yeni bir Irak yaratma politikasına
hangi akla hizmetle destek oldu!?
*
“Esad’ın zulmüne karşı durmak
zorundaydık, insanlık bunu gerektirirdi.”
Peki, vaktiyle Saddam’ın, Kaddafi’nin
zulmüne neden karşı durmadık?
Ebu Gureyb Cezaevi’nde, Guantanamo’da
işkence enstitüleri kuran George W. Bush’a
isyan etmeyi insanlık neden gerektirmedi?
İran’daki son seçimlerde
muhaliflere zulmeden Ahmedinejad’a
niye gıkımızı çıkaramadık?
İran demişken;
Şemdinli’deki çatışmalarda güvenlik
birimleri önemli bir bilgi rapor etti:
“İran, PKK’ya sınırları gevşek
bırakarak destek oluyor.
Ele geçirilen teröristlerin çoğu PJAK kökenli...
Çatışma sürecinde en büyük sızmalar
İran’dan gerçekleşti.”
Neden İran’a müdahale edemiyorsun?
Çünkü dengeler var...
İnsanlık, demokrasi adına
Putin’in Rusya’daki ‘muhalif avına’
neden isyan etmiyoruz?
Neden?
Çünkü dengeler var...
*
Peki, aynı dengeler Suriye Devlet
Başkanı Esad’a karşı neden işlemedi?
Beşar Esad’ı eleştirmenin, zulmüne karşı
tavır almanın, Esad’ı uluslararası kamuoyunun
önünde katil ilan etmekten, Suriyeli muhalifleri
silahlandırmaktan ve hamiliğini üstlenmekten
başka bir yolu yok muydu?
Geldiğimiz noktada bugün Suriye’de
Beşar Esad taraftarlarını bir arada tutan
en önemli harç ne biliyor musunuz?
Türkiye düşmanlığı!
Biz Esad’a vurdukça Suriye PKK’ya yanaştı.
*
PKK yıllardır etmediği kadar rahat
hareket ediyor, eylem yapabiliyor.
Bir anda ne oldu sizce?
Oysa bu yaşananları önceden görmek
için dışişleri personeli olmaya gerek yoktu...
2 çift gören göz fazlasıyla kafiydi!